Çöl

Ey mum, sen yanma işinde erbapsın! Kararan gönlüme tuttuğum mehtapsın. Ateşe bakan gözlerinden dökülür yaşlar Kibrit; sana özündeki yangını bağışlar. Eridikçe çoğalır saçtığın ışık Gör ki karanlık sana ezelden aşık. Pervaneler bilmez senin çektiğin acıyı Her huzme ışıkta duydugun sancıyı. Onlar döner durur senin çevrende Sen yanar tükenirsen ateşten kefeninde. Duvarda gölgen bir siyah karaltı Sende ıstırap, onda yalnız sallantı. Bir kalem oynar senden kopan ışıkta Sen kalemsin, şiirse kağıt denen boşlukta.