Cennetin Afyonu

tenimde sürüngen parmaklarbaştan çıkarıcı yılanıydı şeytanınyüce bir tanrınınyükselen ruhunu taşıdıvaazlar dinlerken insanateşiyle yandı kötününyürüdü arzunun hülyalı bahçesineince perdelerinden içeriyi izledicennet sandı ve kendini de sahibiolmayı diledi yenidenher doğuşun ölüm getirdiğini bildifakat hamuruydu cennetin afyonlu meyvesisüt dolu memelerde aradıanlamını varlığınçarpık dişleriyle ısırdıbir sabah hiçliğe uyandı