Camdaki Mendil

Güneş, gökyüzüne dağılmış pamuk gibi bulutların arasında bulduğu boşluklardan süzülüp son ışıklarıyla günüuğurluyor gibiydi. İri bir portakal gibi yavaş yavaş denizden batmaya başlayınca sahile doğru genişleyen ışıltılı,parlak bir yol çizdi. Sahildekilere vuran son ışıklar, terkettiği gökyüzünü kızıla boyadı, evlerin açık pencerelerinden girerek duvarlara kahverengimsi parlak bir cila çekti.Birazdan doğacak ay, geceye fener olmak için sırasınıbeklerken ona: “Bat artık, ben doğacağım.” diyordu.   (Tanıtım Bülteninden)  )