Boşver Arkadaş Dağınık Kalsın

Bir Ağustos ayıydı ve ben üşüyordum sensizliğe Sırılsıklamdı gömleğim, titriyordu sesim Gözyaşlarım durmuyordu, aklımı yitiriyordum Haykırıyordum adını sokağının ucundaki kaldırımlara Duymuyordun beni Dayanamıyordum artık Kaldıramıyordum bunca yaşanılanı Tanımadığım insanlara anlatıyordum derdimi Onlar bile suçlu buluyordu beni Bilmiyorlardı ki Seni sevmek çok farklı bir şeydi Kelimeler dahi erişemezdi...