Biz Hep Çiçek Açarken

"Başlardı bir mayıs sarışınlığı, beyaz papatyalardan, al güllerden ya da… Rahatlar cümle gürültülerden sineler… Susar kalır, lüzumsuz seslerin yankıları. Söner gereksiz, cafcaflı ışıklar… O zaman başlamanın, devam etmenin anlamı olur. Çok düşündü. O boşlukta, göveren sonsuz anlayışın etkileriyle, dopdolu ilerler kendi yokuşlarında kalbi, değil mi? Kim gelse sorun değildir artık, orta yolu vardır. Bulunur, bizzat gidilir o yoldan. Yorgunluk nedir bilinmeden, kendine hedef diye koyduğu, o tepenin ardındaki işaretli yer…”***“Bir ayin gibi, tekrarlandıkça unutulmayan, coşkulu mayıs günleri. Neredeyse her yıl, işte bu zamanlar, olanlara… Beyaz, pembe yaprak yağmurlarına tutulmak gibi; güneşin altında en çok. Bisikletle geçilen dar patikalarda oyalanmak… Yalnızca bahara has, bilerek ve isteyerek geçilir gidilirken. Kelebeklere takılmış kalmış bir zihinle, zaman geçtikçe uçan giden. Nasıl anlatsan eksik kalacak cinsten. Beşgen pencereli taş binanın gölgesindeki soluklanmaların rüyalara doluşan izdüşümlerini anlatmayı denerim bir gün sana.”