Bir İkindi Vakti

Soğuk bir sonbahar gecesinde, esen rüzgarın önüne düşerek, köyümüzü terk ediyorduk. Sırtımızda rüzgarın o kuvvetli elleri, ensemizde ise, onun soğuk soluğu, durmadan yürüyorduk. Sıcak nefesimiz, ensemizden akan kristalleşmiş buz ırmaklarında donuyordu. Donmuş nefeslerimizle ilerliyorduk. Geride köyümüzle birlikte binlerce anımızı, bütün yaşanmışlıklarımızı bırakarak gidiyorduk. Bir ara, başımı rüzgarın o soğuk soluğuna çevirdiğimde, bakışlarımın onun buz kesilmiş yüzünden geçerek, arkamızda bıraktığımız hayatlarımızın bir önceki kesitine, geride bıraktığımız bin yıllardır atalarımızın yaşadığı topraklarımıza kaydığını gördüm. Evler, sıcak cenazeler gibi upuzun yatıyorlardı. Her cenazenin başucuna birer mum yakılmış ve karanlık mum ışığında yırtılıyordu. Her bir mumun ağzında giderek devleşen alevler yükseliyordu.