Ben, Fahriye ve Türkiye

“Diz boyu karla kaplı, kalın buz tabakalarının altından su akıyordu gürül gürül. O su bizdik. Yani o kış Fahriye’yle Türkiye’nin bütün sokaklarını gezmeye yemin etmiş gibiydik. Mazot dolduruyordum arabaya. Cadde cadde, sokak sokak geziyorduk. Otobandı, ana yoldu, tali yoldu. Arabanın giremediği sokaklar çıkıyordu karşımıza. Onları arşınlıyorduk. Çıkmaz sokaklarda çıkmayıp kalıyorduk öylece. Bozduracak altın hala çoktu. Şubattı. Sahil tarafında buluşmuştuk. Havada güzelinden bir poyraz. Kar hafif hafif atıştırıyordu. Onunla tanıştığım ilk günden beri yaşadığım en büyük, en güzel gündü.”(…) Hasan Harmancı’nın metinleri Türkiye’nin bütünsel fotoğrafını hakikaten neredeyse daha başarılısı imkânsız bir tarzda vermektedir. (…) Harmancı muhafazakâr kimliğini koruyarak muhafazakâr romancı ve hikâyecilerin dünyalarından çok daha sahici bir Türkiye fotoğrafı vermektedir. Tarık Buğra’da sahicilik yaşantısının izdüşümü iken Hasan Harmancı’da bu durum “yazı işi”ni ciddiye almasından kaynaklanmaktadır.-Kurtuluş Kayalı