Balkıyan Bir Gecenin Sabahında

ey yanardağın ağzı, nereye sığdırayım bunca acıyı ey  bu çağ sürgit keder, bu çağ yangın yeri, çağ rezil rüsva  birden patlayacak sabrın en uzun soluklu azap kervanı çığlıklar bırakmıyor bu kenti, hep ıslak duruyor ninniler  beşik gibi sallanırken altımızdaki toprak her şey uykuda uykuda bebekler tatlı düşler görüyor, analar hep tetikte azrail bile şaşırıyor insanın kendi yarattığı onca cehalete daha sevimlidir şubatın güleç yüzü, ailenin küçüğüdür  oysa kimseler bilmiyor içinde büyüttüğü sonsuz öfkeyi bu nasıl kindir böyle, dört nala giden uğultu neyin nesi kulaklarımda giderek yükselen sesler, derin inlemeler çatırdayan yeryüzü, balkıyan gökyüzü, durup dururken  birden karanlık, daha karanlık, çok karanlık, korkuyorum annemi arıyorum çaresizce, ruhum çırılçıplak, üşüyorum