Balkan Rüzgarları Koşukavak'tan Karacabey'e

Sesi iyice yükselmişti, hatta nefesi daralır gibi olduydu sanki. Sonra biraz soluklanmıştı, tülbentiyle gözyaşlarını silerken... Konuşmak istiyordu, belli ki sülemek istedikleri vardı daha...Gözel anam, gözlerimizin içine bakarak devam etmişti;"Bu toprak, bu hava, bu su, bu günes, bu ates, hepimizin, bütün canların değil midir? E o zaman, te o zaman Ne diye bu insanlar birbirini yer heder eder Baksana gızanım, her sey bol, herkese yeter!"Elleri de titriyordu, sesi de... Son sözcüğü söyleyememişti. Ağlaşmıştık hep barabar... Sonra sessizlik olmuştu gene, derin bir sessizlik...