Ateşe Ağıt Yakmak

Şair, yaşadığı zamanın çocuğudur. Çağından alır ve çağına verir. Yapıp ettiklerimizin bir sonucu olan dünyanın bugünkü hali herkes gibi beni de fazlasıyla üzüyor. Yaşadıklarımı, gördüklerimi ve duyduklarımı acı bir meyveye dönüştürerek şiirimin sırtına yükledim. Kendimi anlatıyor gibi görünüyorsam da aslında evrenin bir mikro öznesi olarak bütün insanlığı ve öncelikli olarak kendi insanımı anlatıyorum. Ateşi, kucağıma aldım; ağıtı, yüreğime… İnsanım, insanlığın acısı yüreğimi yaktıkça şiire sığınıyorum.