Aşkın Kanatları

'Ruhun mabedine gir ve sessizce dolaş bu gece...'   Mavi bir melek getirdi seni bana. Tüm yolculuklardan yorgunken ruhum. Işıktan notalardan dökülüyordu tüm sesler. Yaradan gülümsüyordu senden akarken. Gülümsedim gözlerinden O’na; dokundum parmaklarından sonsuzluğa… Her bir nota ilmek ilmek örüyordu ilahi bir aşkı… “Ermiş bir ruhun” dünyaya bir pencerenin huzur veren açıklığından seslenmesi gibiydi yankılar… O an aşk sendin; yansımada dans eden gölge, o da bendim… Şimdi, yansıyan ışıktaki gölge, dönüyordu sonsuzluğun ahengiyle… Yansımanın, gölgeyle dansında mutluluk vardı.     Sonsuzluğun sesi… Kalp atışımı nabzında duy… Kanındaki, soluğundaki, ruhundaki  varlığım ben. Rüyalarına geldim, uyandırmak için gecenin karanlığından seni; güneşin oldum, zifiri gece karanlıklarında, yollarını aydınlatmak uğruna… Hatırladın… Unuttun… Bu kez unutmadan sonsuz bir aşkla, beni yeniden sever misin?   Özlem SÜYEV   (Tanıtım Bülteninden)    )