Aşk ve Acı

“Âşık oldum, efendim.” Çocuğun dudaklarından dökülen kelime, ürkek bir kuşun kanat çırpışı kadar narindi. “Bu yaşta mı, çocuk?” dedi yaşlı adam, sesi yorgun bir dağın taşlarını andırıyordu. “Evet, efendim…” “Öyleyse şimdiden, keskin bir ayrılığın soğuğuna hazırlan!” diye karşılık verdi adam; gözleri, geçmişin karanlık kuyularını anımsatan bir hüzünle doluydu. “Neden ama efendim? O da beni seviyor… Kalbime dokunan bir ışık gibi.” “Çocuk,” dedi adam, bakışları bir mezar taşının sessizliği kadar ağırdı, “eğer o da seni seviyorsa, ayrılığın açtığı yara daha derin olacak. Sev elbet, sev… ama unutma, sevmek demek aynı zamanda acıyı bağrına davet etmektir.” “Peki, nereden biliyorsun ayrılık olacağını? Belki de kavuşuruz…” Adam acı bir tebessümle başını salladı. “Şimdiye dek gerçekten sevip de kavuşabilen birini gördün mü?” Çocuk sustu. “Hiç...” “O halde,” dedi yaşlı adam, sesi geceyi yaran bir rüzgâr gibi keskinleşmişti, “yüreğini her türlü fırtınaya hazır tut!”