Araf - Kayboluş

Kader ağlarını çepeçevre sardı , beş ruhu birbirine bağladıÖlümün soğuğu iliklerine işlerken , sevgi yağmuru içlerini ısıttıKaranlığa alışan gözleri , gün geldi ışığı arzuladıUçurumun dibine yuvarlanmaktan korkmayan bedenleri , yeniden yaşama kanat çırptıZincir kırıldı ama onlar asla ayrılmadı Her gün öleceğimizi kendimize hatırlatmadan yaşarız ,bazen yaşadığımız halde  nefes alamayız. Nefesimizi kesen hayat değil, insanlardır. Peki ya öldüğümüzde de nefes alabilir miyiz? Nefesimiz olan da mı bizimle ölür, yoksa ölsek bile bizimle yaşamaya devam mı eder? Hayat ölümü mü bekleyiştir, yoksa ölüm yaşamın başlangıcı mı?   (Tanıtım Bülteninden)  )