Anacığım

“İnsanı SevdimAklım bastığından bu yanaHep iyimserliği aradım dağda taştaTaşları bağrıma bastığım zamanlar oldu çokçaİnsanı sevdim, vicdanı olan insanıİnsanın en örgütlü sınıfınıSınıfın dostlarını sevdim...İnsanın kabesi saydım emeğiniİnsan kabesine tapındım çocukluğumdan çıkalı beriKabe saydım insanıSöylediği gibi Ruhi Su’nun...Zaman oldu harıl harıl akıp gitti çağlarımÇağlarım sır oldu.Sırlarım kabeye baka bakaBaka baka göz yaşı döktü inançlarım yitip gidenlerimeYitip gidenlerimle bir başıma kaldım bazen.Bazen başımı alıp gittimGeçmişin labirentlerinde kalan izlerimeİzlerime zulaladığım yaşanmışlıklara daldım bir başımaGülümsemelerimi eksik etmedimYoldaş saydığım üretken bakışlı insanlarıma,Bazen içime doğru ağladımYolu şaşkın yakınlarımınFarkındalığının omurgasızlığınaBir başıma bazen…”İ.E.