Aldanmanın Muhtasar Tarihi

 Bazen cenneti şöyle hayal ediyorum. Mutluluktan paramparçaoluyorum. Sonra etrafa dağılan parçalarım tekrartoplanıyor ve birleştiriliyorum. Ayrılık acısının irapta mahalliyok. Ama ayrılık sabit kalem, ayrılık var. Etinden kan damlıyor,onu görüyorum, yüzü, nurdan döşeklerde kasılmış parıldıyor.Baş gözüyle görüyorum onu, dokunmak istiyorum,dokunamıyorum. Kahrın, sadrı delik deşen kimyası DNAsarmallarından sökülüp alındığı için mecburen mutlu oluyorum.Sonra tekrar paramparça oluyorum. Cümle eşyadan,unuttuğum çiçek isimlerinden, unuttuğum kitapların unuttuğumgiriş cümlelerinden, “etimi kemiren ilk kurttan”, Uzza’dan,Menat’tan, Müseylimetü’l-Kezzâb’dan, sardunyalardan,akşamsefalarından, karaağaç gölgelerinden ve müzekkerruhlardan bağımsızım.Renkler, sesler, harfler, semboller ve suretler yok.Sancısız doğum, acısız ölüm, bitimsiz yaşam var...