Akasya Şehri Yalnızı

Alnımdaki çizgilerin hepsi sensin bir hüznün alfabesinde... Mevsim bahara yelteniyor Çiçege durdu erkenci bademler ve gülhatmi Gözlerinden başladım hatmetmeye yar seni. Akasyalar şehrinde kuşluk vakti Bir demlik çay acıyor bir çift yalnızlığa Narin bir gelincik ürperiyor kuytusunda Serçeler seherin mavisine düşürüyor sesini Pusulasız ve yalnızım Ne kaçtığım belli benim ne kovaladığım Bir öykü de geçmeye görsün adın senin Yazılmamış bir şiirin yolunu tutuyorsun Yasemin. Kendi mecrasında Kadre ugramış eski tüfek bir neferim Ölümden öte köy yok bilirim Lakin benim senden gidesim yok sevgilim. Biz hep kimsesizdik sevmelerde Kimsesizlik sebebinedir ülkeyi sevmek suçundan mapuslara düşmelerim