| Kitap Tanıtımı | KOMŞU 
Senin gövden bir eve benzerdi 
taşındın üstümüze yeni komşumuz 
gibi, eski ahşap huysuzdur, 
sızlandım durdum önce: Kalbim 
terketme evini! Hazırlanmıtım çünkü 
uzun bir geçimsizliğe yıllarca, 
çıt çıkmayınca ondan, kalbimizle 
ayak uydurmayız ya komşumuza 
her zaman, yanındaki oda sandım 
kendimi ve yeni taşınmışım gibi 
eski gövdeye -kalp nice acemi 
olsa da başkası kadar kıramıyor 
kendini, sağolsun, kırmadı beni- 
sökükleri, yırtıkları bir bir onardık! 
Yeni bir komşu gelince gövdeye 
söz geçiremiyor insan, şu eski 
ahşap bile gıcırdamadan, çıt 
çıkarmadan dinledi komşunun nefesini; 
nefes nefese iki gövde olumuşuz da 
çoktan, çıkardık kiracıları aramızdan! 
Oh! Ruhum ısındı gövdelerin    komşuluğundan! |