Ölüme Methiyeler

Yaşadığına yaşayacağına pişmanlığın dünyası burası... Hayal, hakikatle azılı düşman sanki... Şöyle bir uğrayan tebessüm, düştü düşecek dudaklarımdan. Ölüme övgülerimin az bile kaldığı cinnet makamıdır burası. Her defasında, şiir tutup kaldırıyor ellerimden. Şiir, şirinsin ama şehirler dolusu isyanımsın. Kalp şehrimde damar damar sokaklarımsın sen. Biliyorum, sen ölümlere doğacaksın. Ölen umutlarımın üstünde güneşim olacaksın. Sözüm sana emanet, naşımı sen kaldır şiir. Hayat ağrısı çekiyorum anbean. Kelimelerden ayna tutulsa kalbime sana aksederim hep! Gecemi serdim göğüne; gecem hecelensin, aydın aydın gün olsun ellerinde. Ölüyorum şiir, sözün aydın olsun!