Kızbes

Ozan-bireyin toplumla olan bağından, doğayla beslenerek kadavra kalkıp yürüyor! Hudey hudey! Parça tümünü arıyor. Arayış yeniden yeniden kurgulandırır. Yalınçtan karmaşığa doğru. Ben/biz, Şey/şeyler, Kim/kimseler vb gibi. Şairde, göstereni sözcük, işleklik ve kıvraklığı yaratabilen o zihin nitelikli bir gözlemin meyvesinin öncesini taşıyacaktır. Kimi özel sözcüklerle özel durumlar yaratmak, doğanın, kır tanrısının tende cızırdayan tinini, yaşamla sınan-maktan kaynaklanıyor. Teninle, soluğunla sınıyorsun. Zira, Akbaba (Sistem) dayatıyor: Suya, çiziktiri, zor, çiçeklenişi, yürümek... Parçalanmışlığın yüksek biçem arayışındaki müziği, zaman kumaşından biçilmiştir. Evrenin merkezi, parçanın bilincidir. O, her şeyden önce belirlenmiş bir yokoluşun kendinde varoluşsal görüngüsüdür. Parçayı ve bütünü birleştirir ve karşıtlaştırma olan düşüngeyen düşüncenin taşıyıcısı, tinlerin mühendisi bilinçtir. İşte, varoluşla yetinmez, karşılaştırmadan yeni bütün gelir. O da yiter süreç içre. Şeftali çekirdeği, şeftaliyi; şeftali ağacı, çekirdeğini yadsır. Şiir de öyle. Kalemini kırarım şiir olur.